Mickey gesteund door haar vangnet in keuze voor een walbaan

Ik ging met een vriendin mee naar de open dagen.

“Op de mavo had ik geen idee wat ik wilde gaan doen. Met een vriendin van mij had ik het over varen en water, zij wilde naar de marine. Ik werd enthousiast en ging met haar mee naar de open dagen. Hier vertelden ze dat je voor de functie die ik wilde bij de marine wel havo nodig hebt. Dus dat werd mijn volgende stap. Na het afronden van de havo stapte ik weer naar de marine. Daar stuurden ze me weer terug met de boodschap dat ik vwo nodig had.”

Daar had Mickey geen zin in, dus ging ze op zoek naar een andere opleiding. Twee opleidingen trokken haar aandacht. “De zeevaartschool en een opleiding tot opticien trokken mij allebei. Ik ben naar een open dag van de Hogere Zeevaartschool op Terschelling gegaan en maakte mijn keuze. Wel ironisch, ik ben tijdens de medische keuring bijna afgekeurd op mijn ogen.”

Dat ene bericht

Mickey volgde de opleiding tot maritiem officier waarbij ze zowel een nautische als technische achtergrond ontwikkelde. Na haar stages ging ze toch de nautische kant op. “Het technische vond ik interessant en leuk, maar de informatie kwam niet goed tot me. Dus een nautische richting was logisch, ik werd stuurvrouw. Na mijn stages wilde ik aan de slag bij een echte rederij, uiteindelijk ben ik via een uitzendbureau in de offshore beland. Ik heb twee jaar bij Vroon Offshore Services gevaren, toen kwam de coronacrisis. En dat ene bericht.”

“Mijn moeder was terminaal ziek. Vlak voor mijn volgende vertrek kreeg ik het bericht dat ik toch maar niet aan boord moest stappen. Ik kreeg tijd om afscheid te nemen van mijn moeder, hier is heel meelevend en menselijk mee omgegaan vanuit het uitzendbureau.”

Mickey kreeg tijd en ruimte om het verlies van haar moeder een plek te geven. Ze melde zich toen ze er weer klaar voor was aan boord te stappen. “Ik wilde weer terug, was er mentaal klaar voor. Dat was in augustus 2020, daarna heb ik nog 2,5 jaar gevaren. Maar het was anders, als je een dierbare van zo dichtbij verliest, dan merk je hoeveel je steeds achter laat als zeevarende. Je krijgt er ook veel voor terug natuurlijk, maar het lang weg zijn en veel missen begon bij mij te overheersen ten opzichte van het plezier van varen.”

Levens veranderende keuze

Haar broer werd vader, zelf zat ze al lange tijd in een stabiele relatie en het contact met haar dierbaren begonnen een grotere rol te spelen. “Mijn vriend kende mij niet anders als zeevarend. Onze relatie was gebouwd op het feit dat ik de helft van het jaar weg was. De keus om te stoppen met varen, lag niet alleen bij mij. Het gaat namelijk niet alleen om mijn leven, maar om ons leven samen. Er speelt bijvoorbeeld ook een kinderwens mee. Mijn vriend gaf wel aan dat het echt mijn keus moest zijn om te stoppen met varen.”

“Ik heb veel met vrienden gepraat over deze keus. Je leven verandert er natuurlijk wel door, je krijgt bij een walbaan ineens het ritme van een vaste baan, de wekker die iedere dag gaat en je verliest veel vrije tijd. Er werd gezegd dat ik mijn opleiding weg zou gooien als ik ging stoppen met varen. Uiteindelijk maakte ik de keuze, het was mijn wens om meer thuis te zijn. Op dat moment werd ik benaderd door Hiddo van Skick. Het was een kans die ik moest pakken.”

Zoektocht naar plek aan de wal

De zoektocht met Skick naar een walbaan heeft uiteindelijk een jaar geduurd, in dat jaar is Mickey blijven varen. “Ik heb meerdere gesprekken gehad. Het lastige vond ik dat ik als maritiem officier heel breed ben opgeleid, hierdoor wist ik niet goed hoe ik mijn ervaring om kon zetten in dat wat een bedrijf vraagt in de verschillende vacatures. Hiddo en Joost hebben mij hier goed bij geholpen.”

“Met het bedrijf waar ik nu zit, had ik al vrij vroeg in mijn zoektocht een eerste gesprek mee. Ik liep hier toen weg met het idee dat dit bedrijf het niet zou zijn, het voelde op dat moment niet goed. Er volgden gesprekken bij andere bedrijven, maar in mijn achterhoofd kwam steeds weer de vraag op waarom ik die baan niet heb genomen. Na maanden puzzelen in mijn hoofd gaf ik bij Skick aan dat ik spijt had die baan te hebben afgewezen. Het voelde alsof ik met hangende pootjes bij ze terugkwam, maar zo was het niet. Ik had gewoon nog wat meer tijd nodig om uit te vinden wat ik exact zocht en wat ik belangrijk vond in een walbaan.”

De laatste reis

De baan, projectbegeleider bij Verhoef Access/ Freefall Life Boat Technology, was nog beschikbaar. Mickey heeft nog een laatste keer gevaren voordat ze begon aan haar walbaan. “Ik heb mijn laatste reis gemaakt, wetende dat het mijn laatste reis was. Tijdens die reis heb ik zeker wel veel emoties gehad, maar het was ook mooi om het zo met mijn collega’s af te sluiten en door te gaan naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven.”

“Het was wel even schakelen. Ik heb af en toe nog moeite met de wekker, maar mijn werktijden zijn gunstig. Van half 8 tot 4 uur, daardoor heb je nog veel avonduren over om je sociale leven in te vullen. Het hoofd van mijn afdeling heeft zelf ook gevaren, de stappen en hobbels die ik bewandel kent zij ook. Soms hoef ik maar één woord te zeggen, dan begrijpt ze mij al.”

Mickey zit inmiddels een paar maanden in haar nieuwe baan bij Verhoef en probeert haar nieuwe ritme te vinden. “Ik ben er open ingegaan en heb het er met veel vrienden over gehad die ook deze stap al hebben gemaakt. Ik was gewend om 6 weken te pieken en daarna 6 weken niets te hoeven. Nu moet ik 5 dagen pieken en in de weekenden opladen. Met mijn vriend moet ik ook een nieuw leefritme vinden, zo groeit onze relatie ook.”

Mickey besluit haar verhaal: “Ik heb met deze overstap veel van mijn directe omgeving gevraagd en ben heel dankbaar dat ik zo’n groot vangnet heb.”